A Serlone risultano attribuite dieci poesie in metro dattilico (
Questus quos fundo;
Quae monachi quaerunt;
Quondam miles erat;
Secretis mensis;
Dum nostrum poscis;
Rex immortalis;
Sidereos cives;
Corde fero tristi (
Versus de capta Baiocensium civitate);
Nos uxorati sumus;
Pro corruptibili) tramandate da 16 manoscritti (Berlin, SB, Phillipps 1694; Cambridge, CCC, Ms. 190 [L. 12]; Vat. Reg. lat. 598; London, BL, Add. 24199; Cotton Titus A. XX e Cotton Vitellius A. XII; Oxford, Bodl. Libr., Digby 65; Laud lat. 86; Auct. F.2.14; James 15; Paris, BNF, lat. 16699, lat. 8247, lat. 11867, lat. 15172; Reims, BM, 1275 [J. 743]; Tours, BM, 890). L'A. individua 13 ulteriori testimoni che conservano brevi frammenti di testi serloniani (Avignon, BM, 302; Avranches, BM, 23; Bern, Burgerbibl., B. 539 e 710; Bruxelles, KBR, 5469 [1067] e II 1029 [6194]; Cambridge, Trinity Coll., Ms. O.2.45 [1149]; Firenze, Laurenziana, Plut. 12.27; Hannover, Niedersächsische Landesbibl., IV 524; Oxford, Bodl. Libr., Bodl. 807; Praha, Národní Knihovna, I.E.22 [207]; Paris, BNF, lat. 11867 f. 134r; Wien, ÖNB, 5371); propone inoltre l'ipotesi di ascrivere a Serlone il breve poema
Septem maiores (
De regina Mathilde; Walther 17532; trascrizione alla p. 250) e sostiene l'attribuzione del più lungo
Si tunicatorum (Walther 18045; edito in appendice alle pp. 255-7). Menzionati i mss. Berlin, SB, lat. 2° 745; theol. lat. 2° 47; Cambridge, Gonville and Caius Coll., 123/60 e Toulouse, BM, 368 (I, 36).
Riduci